Het leven zit vol kleine kadootjes. Mooie momenten die een glimlach op je gezicht tekenen. Je hart een huppeltje laten maken. Momenten die helaas ook weer vervliegen wanneer je een paar minuten, of zelfs seconden, later weer meegesleurd wordt in de dag.
Al jaren probeer ik ze te bewaren door ze in boekjes te schrijven. Mooie momenten-boekjes, gratitude journals of welke andere vorm ik ook maar bedacht. Ik kom ze regelmatig tegen als ik weer eens bezig ben met een opruimronde. Want iedere keer begin ik weer enthousiast. Dan beloof ik mezelf om iedere dag iets in zo’n boekje te schrijven. Wanneer ik na een vliegende start uiteindelijk toch voor de zoveelste keer een dag, een week, of misschien zelfs een maand over sla, raak ik ontmoedigd. De boekjes gaan me teleurgesteld aankijken (echt, dat kunnen ze!) en verhuizen uiteindelijk naar een plek waar ik ze niet meer zie.
Ik bleef het alleen jammer vinden want het opschrijven was ook een favoriet momentje van me. Dat moest toch anders kunnen? De oplossing een grote pot naast mijn bed te zijn met daarnaast een bakje met lege briefjes en een pen. Voordat ik ga slapen schrijf ik op een briefje een klein kadootje van die dag en stop ‘m dichtgevouwen in de pot. En, net als daarvoor, doe ik dat veel vaker niet dan wel. Maar in de pot zitten gelukkig geen lege pagina’s die me verdrietig aankijken en de gevouwen briefjes verklappen niet wanneer ik er voor het laatst een in stopte. Het tegenovergestelde zelfs: het is een vrolijk gezicht om de pot, op zijn eigen tempo, door het jaar heen steeds meer gevuld te zien worden met gekleurde briefjes.
Het grootste kado kwam bovendien aan het einde van het jaar…
Op oudejaarsavond keerde ik de pot om. Zo’n 100 briefjes vielen op de tafel. In willekeurige volgorde opende ik ze. Het hele jaar trok in anders vergeten momenten aan me voorbij. Ik was echt verrast door wat een feestje het was om dit te doen. Met een steeds grotere glimlach las ik de briefjes.
Zoals die waarop stond dat de 2-jarige dochter van mijn beste vriendin haar armpjes om mijn nek sloeg en ‘kouvanjou’ zei. Of over de allerlaatste zonnestraal op de eerste warme dag in maart die in een smal hoekje van mijn balkon scheen en waar ik mezelf in ‘vouwde’ met een eerste zomerbiertje. En dat bijzondere gesprek met die onbekende mevrouw op het perron in Rotterdam terwijl we op de trein aan het wachten waren en die me bij het afscheid liefdevol in mijn hand kneep.
Ook de grote gebeurtenissen kwamen voorbij. Rauwe rotmomenten zoals de dood van een oude vriend maar dan bekeken vanuit het perspectief van de mooie kleine gebeurtenissen daarom heen. En het grote geluk van het ontmoeten van mijn vriend afgelopen zomer en de steeds groter groeiende verliefdheid las ik terug in vele briefjes met heerlijke kleine zwijmelmomentjes.
Ik heb alle briefjes in een enveloppe gestopt en er met grote letters 2014 opgeschreven. Hoe zou het zijn om de briefjes over tien jaar nog eens terug te lezen? En wat betreft het komende jaar… het eerste briefje zit alweer in de pot.
