Wat heb ik mijzelf toch vaak vervloekt om mijn eigen vastloperij.

Dat ik steeds maar weer de kleuren van mijn website veranderde, maar het niet online zette. Ideeën waarmee ik maanden rondliep en nooit mee begon (al nam ik het me voortdurend voor). Blogs die nooit afgeschreven werden.

Ik werd er zo boos van. Keer op keer probeerde ik mijzelf een schop onder mijn kont te geven: ‘Kom op zeg, schouders eronder. Doe niet zo moeilijk, mens’. 

Soms werkte dat eventjes. Maar meestal draaide ik alleen maar meer vast, waardoor ik nog bozer op mijzelf werd.

Ik dacht dat ik niet streng genoeg voor mijzelf was. Geen doorzetter. Een watje.

Maar inmiddels heb ik iets ontdekt dat veel beter werkt. Het omgekeerde van wat ik deed: acceptatie. Vastlopen hoort er gewoon bij!

Dat maakt het een stuk gezelliger in mijn hoofd. Maar het heeft ook een ander effect dat ik niet had verwacht: ik krijg meer voor elkaar!

Besturingsysteem mens

Kan jij jezelf ook zo vastdraaien? Neem het jezelf dan alsjeblieft niet kwalijk. Ook niet als het voor de honderdste keer gebeurt. Het is geen persoonlijk gebrek. Weet je waar het door komt? Omdat je mens bent!  

We hebben een besturingssysteem ingebouwd gekregen (ons brein, ons zenuwstelsel) dat je in leven houdt én beschermt tegen gevaar. 

Ooit, lang lang geleden, was het levensgevaarlijk om buiten de groep te vallen. Zonder zou je niet overleven.

Alleen leven we inmiddels in een andere tijd. Tuurlijk, we hebben elkaar nog steeds nodig. Maar je kan je eigen weg gaan. Je kan inmiddels zelf een groep om je heen verzamelen, met mensen die passen bij de keuzes die jij wil maken.

Maar ja, die update heeft het besturingssysteem nog niet gehad!

Dus ervaar je het als levensgevaar om kritiek te krijgen, als mensen iets van je vinden, wanneer ze je niet begrijpen. En dat is – om het maar even netjes te zeggen – een enorm klotegevoel. Van beklemmend ongemak tot gierende paniek door je hele lijf. Dat gevoel ga je liever uit de weg, toch?

Dus wanneer jij iets bedenkt waarvan je voelt ‘dit wil ik doen, dit is te gek’, dan checkt jouw beschermende besturingsysteem of het wel past in wat de anderen om je heen doen. Is dat niet zo? Dan draait die automatisch programma’s om daar een stokje voor te steken of het zo aan te passen dat het wel past bij de groep.

Uitstellen, perfectioneren, overdenken, dingen eindeloos ingewikkeld maken, beren op de weg zien. Dat doet het heel slim, je hebt het vaak niet eens door.

Van geworstel naar acceptatie naar beweging

Als je daar tegen verzet, ga je in gevecht met jezelf. En daar kan je eindeloos veel energie mee verliezen.

Zie het als een signaal dat je bezig bent met iets dat eigen en authentiek is waardoor je groepsgerichte besturingsysteem even van slag raakt.

Het loopt stroef omdat je in een spagaat terecht komt waarin je jouw verlangens en ideeën in een vorm probeert te gieten die veilig is, die voorkomt dat je kritiek krijgt, gek gevonden wordt of door de mand valt.

Accepteren doorbreekt dat. Het helpt je om bewust te worden van wat er gebeurt, het oordeel te verzachten én om weer terug te gaan naar wat voor jou belangrijk is.

Een paar tips:

• Je hebt het vaak niet door als je er midden in zit. Ontdek wat jouw vastloopsignalen zijn, zodat je het eerder door hebt. Een paar van mij zijn: strak gevoel rond mijn hals, opgetrokken schouders, boos worden op mijn laptop als software niet mee werkt, rottige dingen tegen mijzelf zeggen.
  
• Merk je op dat je vastloopt? Stap er even uit. Loop weg van je computer, stap heel even naar buiten (al is het maar een minuut!) of ruim een paar rommeltjes op.
  
• Kijk wat je nodig hebt. Wat zorgt ervoor dat je besturingsysteem niet op tilt slaat? Wat voelt veilig voor je? Hoe kan je het kleiner, simpeler, leuker maken?

Vastloopvoorbeelden

Ik ben de afgelopen weken met iets nieuws bezig: sessies waarin je begint met dat wat dolgraag uit je wil (als je dat hebt, weet je precies wat ik bedoel!). Voor verlangens/plannen/ideeën waarbij je een diepe drang voelt om er uiting aan te geven maar geen idee hebt waar je moet beginnen. Het voelt te groot, te ingewikkeld, te veel, te ongrijpbaar.

In de sessie ontrafelen we dat, onderzoeken we wat het tegen houdt en duiken we het plezier in. We maken het klein en licht zodat je precies weet wat je volgende stap is en daar onwijs veel zin in hebt.

Iets nieuws delen en voor het eerst draaien vind ik zelf ook nog altijd spannend. Dus loop ik ook regelmatig vast. Want hé, dat hoort bij het proces! 🙂

Ik nam een paar video’s op van recente vastloopmomenten en wat mij hielp om weer in beweging te komen.

Vastloper 1: zitten ‘ze’ hier wel op te wachten?

Ik had de sessies op Instagram gedeeld. Meteen kwamen de eerste enthousiaste aanmeldingen. En toen…

Vastloper 2: ingewikkelder maken dan nodig

In eerste instantie had ik de sessies nog niet op mijn website gezet. Dat is een klusje dat mij vaak behoorlijk wat energie kost. Dus deed ik dat pas nadat ik de eerste sessies had gegeven. Het plezier dat ik kreeg van het doen, gaf me een boost om het makkelijker op te pakken. Maar zelfs dan kom ik vastlopers tegen!

Vastloper 3: pielen en perfectioneren

De klassieker van alle vastlopers kwam natuurlijk ook voorbij: perfectionisme.

---

Herhaal na mij: vastlopen is normaal!

Ik merk in mijn coachingsgesprekken dat het veel onzekerheid en schaamte kan geven als je je plannen uitstelt, steeds maar blijft perfectioneren, verliest in bijzaken. Omdat je denkt dat dat het bij anderen veel minder gedoe is. Dat is zonde want zo draai je alleen maar meer vast (want je besturingsysteem gaat nog wat harder programma’s draaien als je denkt dat je anders bent dan de rest).

Dus laten we vaker delen als we hobbels tegen komen, zodat we weten dat we daar niet alleen in zijn. En dan tegen elkaar zeggen: ‘Hé, jij ook. Ja, dat is heel normaal!’

Delen met elkaar geeft lucht. 

---

En zit je nou wat strakker vastgedraaid? Dan kan je natuurlijk ook bij mij terecht voor een sessie! Hier lees je er alles over.