Het is één van de mooiste dingen die ik ooit las. Een prachtig gedicht van Mary Oliver waarin ze vertelt hoe ze aan het einde van haar leven terug wil kijken. Toen ik het voor het eerst las voelde ik een golf van ontroering en herkenning. Zo wil ik ook terugkijken! Vooral het laatste deel van het gedicht raakt me: “When it’s over, I want to say all my life I was a bride married to amazement. I was the bridegroom, taking the world into my arms.

When it’s over, I don’t want to wonder if I have made of my life something particular, and real. I don’t want to find myself sighing and frightened, or full of argument.

I don’t want to end up simply having visited this world.” Zo wil ik leven. Ik wil getrouwd zijn met verwondering. Ik wil iets echts en eigens van mijn leven maken. Mezelf niet tegen houden door bange gedachten. Ik wil niet alleen maar een bezoeker zijn. Maar de wereld in mijn armen nemen.

Ik schrijf deze zinnen steeds weer in nieuwe notititieboekjes. Het staat op mijn telefoonscherm. Ik pak het erbij als ik merk dat ik van mijn eigen pad af ga, omdat het gebaande pad veiliger voelt. Als ik doe wat ik denk dat hoort, in plaats van wat van mij is.

Het geeft me richting. Het is mijn ‘why’. Ik kan me haast niet voorstellen dat ik hier zelf nog betere woorden aan kan geven. Het voelt als mijn lijfgedicht.

Het is ook mijn motivatie in mijn werk. Ik wil anderen helpen om vanuit plezier, verwondering en verrassing hun prachtige ideeën buiten te laten spelen. Stapje voor stapje ontdekken wat er allemaal in je leeft. Op je eigen manier de wereld inkleuren.

Ik kan dit tot in mijn tenen voelen. Hoe gaaf zou het zijn als we dat allemaal doen? Als je niet meer je plannen in je hoofd houdt maar ze tot leven laat komen? Stel je eens voor hoe de wereld er dan uit zou zien!

Waar trek jij je aan op? Heb jij een tekst, beeld of levensmotto dat jouw richting geeft?